اورانگ اوتان

در گذشته هایی نه چندان دور کامپیوتر اینقدر فراگیر نشده بود و گوشیهای هوشمندی وجود نداشت. شبکه مجازی اجتماعی معنایی نداشت و بازی ها فقط در دنیای واقعی قابلیت انجام داشتن. اگر هوا خوب بود و یا بد بود به تناسبش تفریحات مختلف وجود داشت. تنوع زیادی هم داشتن. و از اونجا که بچه هاهرگز یه گوشه اروم و قرار نداشتن پس اگر اجبارا به حبس در خانه مجبور میشدن بازیهای نشستنکی هم اختراع میشد!
واقعا اینایی که دارم میگم تقریبا تبدیل به افسانه شدن!
یه بازی بود که باید چندتا خط افقی میکشیدی که نماینده حروف کلمات بود و اونوقت باید چندتا حرف الفبا رو حدس میزدیم تا کلمه دربیاد. فرصتها هم به اندازه تعداد حروف اون کلمه محدود بود. یه شکل دیگشم بود که باید اینکارو در یک جدول از قبل کشیده شده انجام میدادیمو مثل نقطه بازی میتونستیم کلمات حریف رو حدس بزنیم و کاملشون کنیم و به اندازه تعداد حروف اون کلمه امتیاز بگیریم. روی این حساب اگر کسی کلمه جدیدی یاد میگرفت به منزله برگ برنده بود.
یادمه منم که دنبال کلمات ناشناخته و طولانی میگشتم به شکل تصادفی از کتاب یا مجله به واژه "اورانگ اوتان" برخوردم. طبیعتا چون اینترنت نبود و کتاب و کتابخانه هم کم بود و اگر هم بود یا گرون بود یا پول نبود یا مسافتها زیاد بود طبیعی بود که مطالعه هم خیلی نبود هرچند از الان خیلی بیشتر بود!
خلاصه اینکه در تمام طول مدتی که بازی میکردیم دعا دعا میکردم که این کلمه جدیدم لو نره تا امتیاز کاملش نصیب من بشه. شوخی نبود، صحبت سر یازده حرف بود!

یادش بخیر اون روزها.
روزهای منچ و مار و پله و کارت بازی و فوتبالدستی و غیره