هر سال هم میگن بارش نسبت به سال قبل چند درصد کمتر بوده و واقعا فقط معجزات الهی بوده که تا به الان درصد بارش منفی نشده!
هرچند بهرحال باید صرفه جویی کرد.
یه مطلب جالب در مورد هنرپیشه های هالیوود هم میخوندم که یکیشون برای صرفه جویی در مصرف آب حموم نمیره! (یا خیلی کم میره) و اطرافیانش هم کلی از دستش شاکی هستن! ولی خب حتما خیلیها که نمیدونن کلی طرفدارشن. از توی فیلم و عکسها هم که معلوم نیست آدم حموم نمیره!: )
البته منظور از این بحث یه خاطره من از دوران مدرسه بود که اون موقعها برف یه معنای دیگه هم داشت و اون تعطیلی بود.
قدیما در تهران خیلی بیشتر برف میومد و هوا هم مثل الان آلوده نمیشد که بخاطرش مدرسه ها تعطیل بشن و هر برفی هم معنای تعطیلی نداشت مگر اینکه خیلی سنگین باشه.
منم چون خیلی به نیمکتهای مدرسه علاقمند بودم مدام منتظر بودم که به هر بهانه ای نکنه مدرسه ها تعطیل بشن! و از کوران و بهمن و طوفان و سیلاب علم و دانش محروم بمونم!
برای همین یه بار که برف باریده بود و اتفاقا از برفهای الان هم خیلی سنگینتر بود اما رادیو خبری در رابطه با تعطیلی مدارس اعلام نکرد و منم با دلخوری راه افتادم رفتم مدرسه. که دیدم توی حیاط هم یه عده شدیدا غوغا به پا کردن و با فریاد میگن:
"تعطیله ، تعطیله"
این البته خواسته شاید اغلب بچه های مدرسه بود ولی فقط با اون شدت به زبون نمیاوردن. این فریادها دقایق زیادی ادامه پیدا کرد و منم با حسرت مشغول نگاه کردن اینها بودم و تا ته حلقشون رو هم (که در اثر فریادهای مکرر کاملا پیدا بود) با اشتیاق تماشا میکردم و به نوای دل انگیز و خوش الحان شعارشون با جان و دل گوش میدادم. و از صمیم قلب آرزو داشتم شعار این انسانهای ذی شعور محقق بشه.
خلاصه بعد از مدتی که نمیدونم چقدر بود اینقدر در اون فضا قرار گرفته بودم که اصلا امر به خودم مشتبه شد که حتما مدرسه تعطیله که اینها آزادانه دارن اینطوری اعلامش میکنن!
و راه افتادم و اومدم خونه!
وقتی هم رسیدم خونه گفتم که مدرسه تعطیل بود و برگشتم!
تلفن هم اون موقع پدیده فراگیری نبود و ما هم نداشتیم. هنوز تلفن عمومی دو زاری برقرار بود و تازه تکنولوژی زنگ زدن از بقالی با تلفن مجهز به سکه خوار وارد شده بود!
کمی که گذشت مادر یکی از هم کلاسیهام که همسایمون هم بود اومد خونمون که ببینه من چرا مدرسه نرفتم. از قضا تنها کسی که جو گیر شده بود و ترک مدرسه هم کرده بود من بودم. یعنی ببینید چقدر عاشق مدرسه ام بودم که چنین جسارتی رو تونستم خرجکنم در حالیکه از ترسوترینهای کلاس بودم که تا خود بیست و نه (سی )اسفند میرفتم تا حاضری بخورم. نمیدونم ولی دوست داشتم که اون روز تعطیل باشه.
حالا اون معلم نمیدونم چقدر پیگیر بود و همسایمون چقدر احساس مسئولیت میکرد که اومد و منو بردن دوباره مدرسه!
خیلی یادم نیست که بعدش چی شد. ولی حتما معلم محترم نگاه سرزنش امیزی بهم انداخته که چطور بهشت علم و دانش رو رها کردم و آینده خودمو که با تحصیل قراره آباد بشه بخاطر دو سانت برف به دست خودم در معرض تباهی قرار دادم!
البته امروز برف تو تهران منقرض شده و پدیده آلودگی آرزوی دانش آموزانو محقق میکنه و این یعنی مدارس ما کما فی السابق هویت خودشونو در کسالتبار بودن و بیهودگی حفظ کردن. مقایسه کنید با ژاپن که برای تنبیه بچه ها تهدیدشون میکنن که نمیذاریم بری مدرسه و اونا هم زار میزنن و مثل ابر بهار اشک میریزن!
تا ببینیم در آینده چه پیش خواهد آمد و چه تغییراتی حاصل میشه .
ان شاءالله که خیر باشه.
@# =_
