این میزان حدود 20 میلیون تن در خشکی و 8 میلیارد تن طلا در آبها واقع شده است.
اما کلیه ذخایر طلا زمین تنها به پوسته آن محدود نمی شود.
ذخایر عظیمی از طلای خالص در زیر لایه‌های بیرونی زمین قرار گرفته که با ترکیباتی از تلوریوم و سلنیوم وجود دارد.
این ذخایر حدود 80 هزار تن برآورد شده که بیشتر این میزان یعنی 60 هزار تن آن تا کنون استخراج شده است.
لازم به ذکر است حجم کل طلای موجود در زمین در برابر میزان استخراج شده از این فلز بسیار ناچیز محسوب شده تا جایی که اگر با همین میزان به استخراج این فلز ادامه داده شود، تا پایان قرن حاضر با نبود ذخایر طلا مواجه خواهیم شد.
مغایرت یاد شده در منابع 28 ملیارد تنی طلا در خشکی و دریا، و همچین مقدار 30 هزار تن از این فلز در زیر پوسته زمین می‌تواند به راحتی موجب گمراهی ما شود.
فلز طلا تقریبا در همه جای کره زمین یافت می‌شود اما استخراج این فلز تنها در مکان‌هایی که از هر تن دسته کم 5 کیلوگرم طلا بدست آید توجیه اقتصادی خواهد داشت چراکه کمتری از این مقدار به به ندرت ارزشمند محسوب می‌شود.
اما مقادیر کمتر کشف شده معمولا برای یابنده ارزش اقتصادی خواهد داشت.
شاید یکی از عجیب ترین اقدامات در استخراج طلا بعد از جنگ جهانی اول توسط شیمی فریتز‌هابر، برنده جایزه نوبل صورت گرفت.
وی روشی برای استخراج طلا از آب دریا را ابداع کرد.
دلیل وی جهت انجام این کار نه تنها شخصی نبوده بلکه به نوعی وطن پرستانه نیز محسوب می‌شود.
فریتز‌هابر تا حدی امید داشت که بتواند از این طریق بخش قابل توجهی از بدهی جنگی آلمان را بپردازد.
محسبات وی نشان میداد که بتوان فراتر از حد تصویر، نسبت به خشکی، از دریا طلا استخراج کرد. اما استفاده نا به جا از نقطه اعشار سبب شد این روش را از حقیقت دور کرده و سبب شد تا این روش بیشتر از واقعیت سود آور به نظر برسد.
همین امر سبب شد تا سرمایه گذاری چندانی بر روی این روش صورت نگیرد و روش رضایتمندانه ای جهت استخراج طلا از اقیانوس‌های جهان حتی به مقدار ناچیز وجود نداشته باشد.
البته پیشرفت تکنولوژی امروزه موجب از بین رفتن این محدودیت شده است.
