در هیروگلیف‌های به جا مانده از سال‌های 4100 تا 3900 پیش از میلاد مسیح، از یک شی زرد و درخشان که به عنوان زیورآلات مورد استفاده قرار می گرفت، یاد شده است.
برخی از تاریخ شناسان بر این باورند که طلا برای اولین بار در 3500 سال پیش و در رسوبات ته نشین شده رود نیل کشف شده است.
قطعات بزرگتر این فلز با استفاده از چکش و قالب‌های چوبی خورد شده و از آن در ساخت زیورآلات و صنایع دستی استفاده می‌شد.
به تدریج مصریان توانستند به فرآیند تصفیه طلا دست پیدا کنند.
آنها در ابتدا این مهارت را بر روی فلز مس به کار برده و سپس اقدام به ترکیب طلا با سایر فلزات نظیر مس کردن که درنتیجه فلز ایجاد شده از نقطه ذوب و استحکام بیشتری، نسبت به طلا خالص برخوردار بود.
البته لازم به ذکر است این روش مصریان با روشی که امروزه طلاسازان مورد استفاده قرار می‌دهند تفاوت چندانی ندارد.
بعد از پیشرفت در زمینه طلا، مصریان توانستند با ترکیب طلا با سایر فلزاتی که استحکام آنها به مراتب کمتر از طلا بود، آنها را مستحکم تر کنند.
این مورد در نهایت منجر به کشف روش لحیم کاری و جوش کاری توسط این اقوام شد.
همچنین ذکر این نکته نیز جالب است که اولین قطعات شمش مانند طلا بعد از ذوب و قالب گیری توسط مصریان ایجاد شد.
اغلب قالب‌های مورد استفاده شده در آن روزگاران از جنس قیر، خاک رس و مواد دیگر بوده است.
آنها طلاهای خود را با استفاده از مواد مختلفی همچون قیر، خاک رس و سایر موارد قالب گیری می کردند و سپس با قلم‌های پهن و کوچک بر روی آن طرح‌هایی را به صورت برجسته کاری ایجاد می‌نمودند.
