برنز آلیاژی از فلزات مس قلع بوده، البته ممکن است در برخی از مواقع مقداری سرب و آرسنیک نیز در آن وجود داشته باشد.
اگر چه دو فلز مس و قلع به طور طبیعی در طبیعت یافت شده اما این دو سنگ به ندرت درکنار یکدیگر قابل مشاهده است.
در این آلیاژ نسبت قلع به سرب، 5 درصد به 15 در صد می‌باشد.
در گذشته به آلیاژهای مس که حاوی قلع بوه، برنز گفته می‌شد. اما امروزه برای توصیف انواع الیاژ فلزات آلومینیوم، برنز و منگنز یا برنز سیلیکون، نیز از این عبارت استفاده می‌شود.
عصر برنز
اولین آلیاژ به وجود آمده از فلزات مس و آرسنیک در 4200 سال قبل از میلاد مسیح و در منطقه آسیا صغیر ایجاد شد.
آلیاژ مس و قلع نیز برای اولین بار در 3500 سال قبل از میلاد توسط سومریان، در منطقه دره دجله و فرات، واقع در عراق امروزی تولید گردید.
همچنین ساکنان رود سند عصر برنز خود را در حدود 3300 هزار سال قبل از میلاد آغاز کرده بودند.
عصر برنز به عنوان آغاز یک تمدن و توسعه آن شناخته می‌شد.
در این دوران صنعت فلز کاری، و تکنیک‌هایی برای ذوب و خالص سازی فلزات مس ، آرسنیک و قلع از سنگ‌های معدن طبیعی به وجود آمد.
البته لازم به ذکر است با کشف فلز برنز، ابزار و وسایل جنگاوری نیز به صورت چشم گیری دچار تغییر و تحول شدند.
افزودن آرسنیک و قلع به مس سبب شد تا سختی و مقاوت مس به صورت قابل ملاحظه ای افزایش یابد، به طوری که هیچ یک از گرزهای سنگی در آن روزگاران با تسلیحاتی که از این آلیاژ تولید شده بود برابری نمی کرد.
در چین نیز این فلز در حدود 2000 سال پیش از میلاد تولید شده و ریخته گری‌های این فلز به صورت قالب گیری آن در قالب‌هایی از جنس خاک و یا سنگ صورت می گرفت.
در این دوران از فلز برنز برای ساختن اشیاء تزئینی، زیورآلات، سکه و ابزارآلات استفاده می‌شد.
همچنین از این فلز در دوران مصر باستان جهت ایجاد قطعات بزرگ و تزئینی معماری استفاده شده و به دلیل مقاومت بالای آن نسبت به آهن برای ساخت سلاح نیز کاربرد داشت.
