بطلیموس در کتاب طبیعت تاریخی پلینی در مورد صید مروارید در منطقه تیلوس (نام رومی منطقه بحرین کنونی می‌باشد) نوشته : مرواریدهای یافت شده در این منطقه از مرواریدهای شبیه جزیره عربستان مرغوب تر و با ارزش تر می‌باشد.
از دهه 1600 تا کنون همواره مرواریدهای بسیاری در آبهای بحرین، جزیره دالما در ابوظبی، ابوموسی، هرمز و جزیره کیش صید شده اند.
با بالا رفتن تقاضا برای مرواریدهای موجود در این منطقه، علاوه بر صید مروارید در آبهای کم عمق، تلاش‌هایی برای استخراج مروارید از آبهای عمیق نیز صورت گرفته بود.
در صید مروارید در آبهای عمیق از تکنیک‌های غواصی در عمق 30 تا 50 پایی استفاده می‌شد. ( هر پا معادل 30. 48 سانتی متر می‌باشد. )
در این تکنیک غواصان با بستن سنگ‌هایی به خود و افزایش وزنشان به اعماق آب رفته و از عینک‌هایی از جنس صدف لاک پشت، گیره ای از استخوان و گوشگیری از جنس موم استفاده می کردند.
صیادان مروارید در گذشته برای یافتن مرواریدهای مرغوب گاهی مجبور بودند در یک روز بیش از 50 یا 60 بار به اعماق آب‌هایی بروند که در آن گونه‌های خطرناکی از ماهی‌ها نظیر نیزه ماهی، کوسه، ستاره دریایی سمی و . . . وجود داشت.
لذا برای این کار اغلب از بردگان استفاده می‌شد.
پیشینه صید مروارید در خلیج فارس به هزاران سال پیش بر می گردد. از این رو زمین شناسان این مکان را بستر مروارید نامیده اند، این بستر از سمت کشور کویت و بحرین به سمت جزیره کیش و هرمز کشیده شده است.
بر اساس تحقیقات باستان شناسان در اولین هزاره سوم قبل از میلاد، سومری‌ها احتمالا اولین کسانی بوده که مروارید را کشف کرده اند.
صدف‌های منطقه خلیج فارس به عنوان ماده گوهر نشان در مصر باستان و اوایل سلسه ششم آن مورد استفاده قرار می گرفت.
با پیشرفت تکنیک‌های غواصی در بین سال‌های 1700 تا 1800 لباس‌های بهتری برای غواصان ایجاد شد که احتمال بروز خطرات را برای آنها کمتر کرده بود.
استفاده از این لباس‌ها توسط پادشاه بحرین در آن روزگار ممنوع اعلام شده بود.
غواصان پارسی همواره به این اقدام پادشاه بحرین اعتراض داشته و آنها معتقد بودند این اقدام سبب شرایط نامساعد رقابتی در بین غواصان می‌شود.
مرواریدهای طبیعی منطقه خلیج فارس علاوه برمرغوبیت از قیمت بالایی هم برخوردار هستند