یکی از قدیمی ترین سندهای تاریخ که در آن به سنگ لاجورد اشاره دارد، در کتیبههای عهد آشوری میباشد.
در این کتیبه آمده است که تیکلات سومین پسر پادشاه آشور در هفت قرن قبل از میلاد مسیح، مادها را در نزدیکی دماوند شکست داده بود.
در این پیروزی او تعدادی اسب و حدود 15 تن مفرغ آلات (مفرغ در واقع نوعی آلیاژ فلز مس میباشد) و نزدیک 15 تن لاجورد را به عنوان غرامت دریافت کرد.
در دوران هخامنشیان سنگ لاجورد را کبوتکه نامیده بودند.
از این سنگ در کتیبه بنیاد کاخ داریوش، در شوش نام آورده شده است.
سنگ لاجورد در ایران باستان مصارف متعددی داشته است.
در آن روزگاران از این سنگ، علاوه بر تهیه زیور آلات در ایجاد لعاب نیز استفاده می گردید.
استفاده از سنگ لاجورد در دوره ساسانیان رو به گسترش بوده چرا که ظاهرا سقف تخت طاقدیس از لاجورد ساخته شده است.
ثعالبی (شاعر، زبان شناس، نویسنده و تاریخ نگار اهل نیشابور) در رابطه با این تخت نوشته : آسمان این تخت از زر و لاجورد بوده است.
خوشبختانه من تک نگین لاجورد را از جواهر بازار خریدم.