تا کنون گزارشات زیادی در ارتباط با آنچه در طی سال‌های 1902 تا 1907 برای الماس امید رخ داده ذکر شده است.
اما به احتمال زیاد این الماس در طی این دوران تحت مالکیت شرکت ویلیام و تئودور بوده و جواهرسازان مختلف آن را در زمان‌های تعیین شده در معرض دید عموم قرار می‌دادند.
در مقاله ای که مجله تایمز با موضوع الماس امید منتشر کرده ذکر شده این الماس در طی سالها مالکان بسیاری داشته و مشخص نیست که کسی آن را از جواهری فرانکل خریداری کرده و پس از مدتی آن را مجددا به همین جواهری فروخته است.
در طی بحران اقتصادی سال 1907 این شرکت نام این الماس را به الماس فریب تغییر داد.
در سال 1908 جواهری فرانکل این الماس را با قیمت 400 هزار دلار به سلیم حبیب که یک کلکسیونر ترک بود فروخت.
بنابر گزارشات وی نماینده سلطان عبدالحمید پادشاه امپراطوری عثمانی بوده و در سال 1909 این سنگ را به منظور رفع مشکلات مالی به حراج گذاشت.
لازم به ذکر است در کاتالوگ مربوط به این حراج طراحتا قید شده بود این الماس یکی از دو گوهر موجود در این کلکسیون بوده که تاکنون به تصاحب سلطان نرسیده است.
البته بعد‌ها اسنادی منتشر شد که نشان می‌دهد این الماس برای مدتی تحت مالکیت سلطان عبد الحمید بوده و پس از آنکه تاج و تخت وی در معرض فروپاشی قرار گرفت، این الماس را فروخت.
این الماس در سال 1909 و با قیمت 400 هزار فرانک به یک تارج جواهرپاریسی با نام سیمون روسنو فروخته شد و وی آن را در سال 1910 به پیر کارتیه به مبلغ 550 هزار فرانک فروخت .
پیر کارتیه که در آن زمان یکی از قدرتمندترین افراد در زمینه فروش جواهرات محسوب می‌شد، تلاش کرد که این الماس را در سال 1910 به اولین والش مک کلین یکی از اشخاص مقتدر در واشنگتن دی سی بفروشد، اما در ابتدا موفق به فروش این الماس نشد.
لذا کارتیه جواهر دیگری برای این الماس ساخت تا در فروش آن موفق شود.
زوج جوان مک کلین در ابتدا نسبت به خرید این الماس مشتاق بوده اما بعد از آگاهی از سرگذشت آن دیگر تمایلی نسبت به خرد این گوهر نداشتند.
در نهایت پس از کشمکش‌های کارتیه و مک کلین سرانجام این الماس در سال 1911 با قیمت 300هزار دلار توسط مک کلین به خریداری شد.
مدتی بعد مک کلین‌ها به جهت از بین بردن وجه منفی این الماس تبلیغات گسترده ای انجام دادند.
الماس امید در قالبی جدید ، از جنس پلاتین قرار گرفته و اطراف آن انواع مختلفی از الماس‌های سفید با تراش old mine و pear قرار گفته است.
اولین باری که این الماس با ظاهر جدیدش به نمایش در آمد، در یک برنامه تلویزیونی در سال 1912 بود که بر گردن صاحب جدید خود، خانم مک کلین آویخته شده بود.
از آن به بعد این گردنبند تنها در مراسم رسمی و مهمانی‌های خصوصی مورد استفاده قرار می گرفت.
ظاهر جدید الماس امید در دهه 1920 توانست توجه بسیاری از افراد را به سوی خود جلب کند، تا جایی که تقریا در تمام محافل صحبت از این گوهر زیبا بوده که بر گردن مک کلین آویخته شده بود.
شایع است که وی در برخی از مهمانی‌های الماس را مخفی می کرد و از کودکان درخواست داشت تا الماس را برای او پیدا کنند. تا جایی که این اقدام برای او به بازی و سرگرمی بدل شده بود.
همین امر موجب می‌شد این الماس تحت تدابیر شدید امنیتی قرار بگیرد.
این الماس در روز در عمارت مک کلین‌ها و در شب در خزانه داری نگهداری می‌شد و در زمان عدم استفاده نیز در گاو صندوقی واقع در این عمارت قرار می گرفت.
لازم به ذکر است محل نگهداری این الماس در امارت مک کلین از امنیت بالایی برخوردار بود تا جایی که برای حمل آن از نیروهای امنیتی و ماشین‌های مخصوص استفاده می گشت.
البته این الماس تا هنگامی تحت مالکیت خاندان مک ملین بوده، به سرقت نرفت.
در سال 1947 و با مرگ خانم مک کلین این الماس به نوه وی به ارث رسید البته تا زمانی که او به سن 25 سال نرسیده این الماس به صورت کامل در اختیارش قرار نگرفته و همچنان تحت حفاظت ماموران امنیتی بوده است.
همین امر موجب شد که این الماس برای مدت دو دهه به فروش گذاشته نشود.
لازم به ذکر است ماموران حفاظت از این الماس قسم یاد کرده بودن که این گوهر را جز برای جبران بدهی مالی به فروش نرسانند.
لذا این الماس در سال 1949 ، در نیویورک ، به هری وینسون که یک تاجر الماس بود فروخته شد.
وی تمام کلکسیون جواهرات مک کلین را خریداری کرده و پس از گشذت دهه‌های متوالی او این گردنبند را در نمایشاه‌های جواهر سراسر ایالت متحده به نمایش گذاشت و سود حاصل از آن را به بنگاه‌های خیریه تقدیم می کرد.
الماس امید به منظور درخشندگی بیشتر مجددا تراش زاویه ای داده شد و در تاریخ 16 آگوست سال 1955 به نمایش گذاشته شد.
