اندکی قبل از زمان اختراع اولین ساعت ضدآب، درست در دوران جنگ جهانی دوم، به منظور انجام بهتر و دقیق تر ماموریت غواصان و نجات افراد، نیاز به ساعتهایی که بتوانند در آب نیز کار کنند، به شدت احساس میشد.
غواصان ارتش ایتالیا جهت نگهداری از ساعت در زیر آب از نوعی وسیله استفاده می کردند که ورود آب را به ساعت کاهش میداد اما در نهایت نتیجه مطلوبی حاصل نمی شد.
کمپانی امگا در سال 1930 نوعی کیس مستطیل شکل ارائه داد که تا عمق 100 متر در برابر فشار آب مقاوم بود.
در سال 1820 چند نفر قصد داشتند بر روی بستر دریا قدم بگذارند و اندازه گیری زمان زیر آب به جزئی از اولویت آنها بوده است. به این منظور راههای بسیاری مورد بررسی قرار گرفت، برای حل این مشکل آنها یک ساعت جیبی را در داخل کلاه غواصی خود نصب کردند. بدین گونه زمان را در کنار ارتفاع سنج خود مشاهده می کردند.
یکی دیگر از راه حلهای وصل کردن کیس ساعت به کلاه غواصی بوده و در زمان مورد نیاز کیس ساعت از کلاه جدا میشد.
بنابراین یکی از لوازم مورد نیاز در آن دوران بعد از کلاه، ساعت غواصی بوده البته به آن امید که هرگز خیس نشود.
