کودکان خوب یا کودکان بد

اغلب والدین کودکان را آینه ی خودشان می‌بینند. آنها کودکی ساکت و قانع می‌خواهند که نگهداری از او برایشان راحت باشد و در عین حال احساس موفقیت کنند. بنابراین با گریه ی کودکشان احساس بدی پیدا می کنند.

با این وجود کودک نا آرام بچه ی "بدی " نیست، همانطور که یک کودک آرام بچه ی "خوبی" به شمار نمی آید.

کودکان با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند. اینکه آن‌ها را بر اساس رفتاری که دارند، قضاوت کنیم و بر رویشان اسم بگذاریم، کار درستی نیست؛ چون آنها از طریق رفتار خود فقط به بهترین شکل میخواهند بگویند به چه چیزی احتیاج دارند. مثلا وقتی بی قرارند و گریه می کنند، در واقع می‌خواهند بگویند که یکی از کارهای مربوط به آنها را درست انجام نشده است. پس نباید خیلی زود به آنها برچسب زد.

وقتی کودک در طول شب گریه می کند، تحمل آن قدری مشکل است و همین هنگام است که یک کودک بی خواب "بد" به نظر می‌رسد. وقتی تمام روز را به کودک رسیدگی می کنید و شب را هم ناچارید درگیر او شوید، ممکن است از درون خالی شده و برنجید. اما اگر قبول کنید که این روشی است که کودکتان نیازهایش را به شما نشان می‌دهد و نشانه ی "بد" بودنش نیست، پذیرش او برایتان راحت تر می‌شود.

اگر تنها یکبار گریه کردن کودک رابه عنوان نوعی راه برقراری ارتباط در نظر گیرید، می‌بینید که خودتان هم واکنش متفاوتی به او نشان می‌دهید.

چنانچه فکر کنید برای داشتن یک بچه ی "خوب" تحت فشار نیستید راحت تر می‌توانید با کودکتان به آرامش رسید.